در ادامه می‌توانید ببنید دفاتر کار در آینده چه شکلی خواهند داشت
با لیلا آشنا شوید.
سال ۲۰۲۵ است و او ۴ روز در هفته از خانه کار می کند. از زمان قرنطینه ۲۰۲۰، اوضاع به همین شکل بوده است.
ساعت ۰۶:۳۰ دقیقه است و او در مسیر رفتن سر کارش است.
لیلا ساعت ۰۷:۰۰ به دفتر کارش می‌رسد. ساعت شروع کار در این شرکت طوری تنظیم شده که کمترین تعداد ممکن به طور همزمان به دفتر برسند.
او اغلب فقط روزهایی که جلسه کاری دارند به دفتر می‌رود. آن روزهایی که به دفتر می رفت و پشت کامپیوتر مشغول به کار می‌شد، دیگر گذشته‌اند. او می‌تواند این کار را در خانه انجام دهد.
آن ها قبلا به همراه چند کمپانی دیگر به طور مشترک از یک دفتر کار بسیار بزرگ استفاده می کردند. اما حالا دفتر کار کوچک تری دارند که تازه بازسازی شده و فقط خودشان از آن استفاده می کنند.
در طبقه همکف لیلا جلوی دستگاهی که درجه حرارت بدن را اندازه گیری می کند، می ایستد. باید مطمئن شود دمای بدنش طبیعی است. دستگاه دمای ۳۶.۵ درجه را نشان می‌دهد. او می تواند رد شود.
یک دوربین تشخیص چهره او را به عنوان کارمند شرکت شناسایی می کند و دروازه امنیتی برایش باز می‌شود. تمام این مدت او چیزی را لمس نمی کند. لیلا در مسیر بدون تماس قرار دارد.
آسانسوری که او را به دفتر کارش در طبقه چهارم می برد، مجهز به سیستم فرمان صوتی است. فن آوری بدون لمس جای دکمه های آلوده را گرفته و حداکثر دو نفر می توانند همزمان سوار آسانسور شوند.
در طبقه چهارم، او به سمت انتهای راهرو می‌رود و از یک در عبور می‌کند. هم راهرو و هم در نسبت به دفتر قبلی عریض تر هستند تا کارمندان بتوانند بیشتر از هم فاصله بگیرند و احتمال انتقال ویروس کاهش یابد.
لیلا بعد از عبور از در به دست هایش ضدعفونی کننده می زند. او آنقدر به این کار عادت کرده که حتی به آن فکر هم نمی کند.
او پشت میز می نشیند. بیشتر اثاثیه - از جمله پنل های دیواری و لایه رویی وسایل- از مواد ضدمیکروبی ساخته شده اند که تمیز کردن شان آسان تر است و باکتری هم به سختی به آن ها می چسبد.
لیلا در محوطه آشپزخانه قهوه درست می کند. همه سطوح آشپزخانه هم ضدمیکروب هستند. دستگیره کشوها و کابینت ها از مس ساخته شده اند. گران است اما به طور طبیعی خاصیت ضدمیکروب دارد.
سیستم تهویه هوا برای از بین بردن عوامل بیماری زا از اشعه فرابنفش استفاده می کند. علاوه بر این با کاهش رطوبت به جلوگیری از تکثیر میکروب ها کمک می کند و این کار را در واکنش به داده‌هایی انجام می دهد که از حسگر های متصل به نقاط مختلف ساختمان دریافت می کند، همین طور از حسگر های قابل پوششی که کارمندان از آن ها استفاده می کنند.
در این شرکت قبلا همه کارمندان کنار هم می نشستند اما حالا دفاتر کار آن ها با پارتیشن از هم جدا شده است. سمت چپ لیلا یک صفحه پلاستیکی شفاف قرار دارد تا دست کم بتواند همکارانش را ببیند. این صفحات که به زمین پیچ شده اند، متحرک هستند. اگر خطر شیوع وجود داشته باشد، بالا می آیند و وقتی تهدید فروکش می کند، پایین می روند.
قسمت جلوی میز کار لیلا با گیاهان از بقیه محوطه جدا شده است. چند سال پیش کارمندان شرکت از این که همه جای دفتر کارشان پر از صفحات پلاستیک شده بود، خسته شدند. می گفتند دفترشان شبیه به بیمارستان شده. لیلا گیاهان را ترجیح می دهد.
لیلا، صبح خود را در یک جلسه کاری که روی پروژه ای جدید تمرکز دارد می‌گذراند. این جلسه ای رو در رو است اما فاصله ایمن در آن کاملا رعایت می شود. تنها دلیل لیلا برای رفتن سر کار حضور در این جلسات است، جایی که تعامل واقعی و نه آنلاین با افراد به نتایج بهتر منجر می شود.
ساعت ۴ بعد از ظهر است و وقت رفتن به خانه رسیده. بعد از قرنطینه ۲۰۲۰ لیلا با یکی از دوستانش به حومه شهر نقل مکان کرده است. رفت و آمد طولانی تر است اما برایش اهمیت ندارد چون فقط یک روز در هفته است.
خانه بزرگ تر یعنی فضای بیشتر. وقتی قرنطینه اعمال شد او فکر کرد تنها چند هفته طول خواهد کشید و می تواند با نشستن پشت لپ تاپ روی میز آشپزخانه کارش را انجام دهد.
اما وقتی هفته ها به ماه ها و ماه ها به سال ها تبدیل شدند، لیلا فهمید به یک اتاق کار نیاز دارد. اما آپارتمان قدیمی اش در شهر فضای کافی برای آن نداشت.
لیلا حالا در اتاقی در طبقه بالای خانه کار می کند. او یک میز کار ایستاده جدید در این اتاق گذاشته، همین‌طور یک صندلی اداری قابل تنظیم و قفسه ای برای نگهداری اسناد و مدارک کاری.
او قبلا نمی دانست نورپردازی خوب چقدر اهمیت دارد اما حالا چند لامپ نورافکن به سقف وصل کرده و یک چراغ روی میزی درست و حسابی هم خریده است.
او دارد برای تعویض شیشه‌های دوجداره خانه هم پول جمع می کند. خانه اش نزدیک خیابانی بزرگ است و موقع کار به تمرکز شدید نیاز دارد. عایق کاری صوتی مساله ای است که آن را پیش بینی نکرده بود.
او به بزرگ کردن اتاقی زیر شیروانی و ساخت اتاق کاری در حیاط هم فکر کرد اما ترجیح داد فعلا از اتاق خواب خانه به عنوان دفتر کار استفاده کند.
این تغییری بزرگ برای لیلا به حساب می آمد، همین طور برای میلیون ها نفر مثل او.
البته همه چیز هم تغییر نخواهد کرد
بعد از شیوع بیماری همه گیر وقتی لیلا با سرعتی نسبتا زیاد مشغول ایجاد تغییرانی در زندگی خود بود، طراحی ساختمان در واقع حرکتی بسیار آرام دارد. طراحی، تامین بودجه و بنای یک ساختمان به طور معمول ۵ سال طول می کشد.
بسیاری از مردم توانایی مالی عوض کردن یا بهسازی خانه هایشان را ندارد. در دوران پس از رکود اقتصادی بسیاری از کارفرمایان هم بودجه کافی برای پرداخت هزینه جایجایی یا سازماندهی دوباره دفاتر خود را ندارند.
اگر کووید-۱۹ در ماه های آینده از بین برود و به سرعت واکسنی برایش پیدا شود، بسیاری از خانه ها و ادارات می توانند به چیزی شبیه به "حالت طبیعی" برگردند.
اما زندگی خیالی لیلا ممکن است برای بسیاری از ما شکل واقعیت به خود بگیرد، به ویژه اگر شیوع بیماری ادامه داشته باشد و واکسنی پیدا نشود.
تغییر فشار اقتصادی
بسیاری از طراحان ساختمان معتقدند گرایش عمده به سمت کار در خانه مهم ترین تاثیری است که بیماری کووید-۱۹ بر ساختمان ها خواهد گذاشت.
اما چرا؟ از نظر پروفسور دیوید برنی، عضو کمیسیون طراحی فضاهای عمومی نیویورک در دوره شهرداری مایکل بلومبرگ، جواب کوتاه این سؤال پول است.
او می‌گوید: "شرکت ها می توانند از تعداد بیشتری کارمند بخواهند از خانه کار کنند و هزینه قبوض دفاتر کار خود را به شکل قابل ملاحظه‌ای کاهش دهند. و آن ها این کار خواهند کرد."
" همین حالا هم می بینیم برخی از فعالان حوزه معاملات املاک تجاری دچار وحشت شده اند چون شاهد کاهش تقاضا برای فضاهای کاری هستند."
فرار از شهرها
هیو پیرمن، از موسسه سلطنتی معماران بریتانیا می گوید: " فکر کنم شاهد این باشیم که بسیاری از ساختمان های موجود غیرقابل فروش شوند."
فضاهای وسیع اداری به ویژه در ساختمان های بلندی که ایجاد تغییر در آن ها سخت است، همین حالا هم دارند جذابیت خود را از دست می دهند.
او می گوید: "و به این ترتیب فشاری برای فرار از شهر شکل خواهد گرفت."
آقای پیرمن به این اشاره می کند که نگرانی نسبت به سلامت در گذشته هم به پیشرفت های کلیدی در معماری منجر شده است.
نگرانی در رابطه با بیماری و کیفیت پایین هوا در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم باعث حرکت جمعیت به خارج از مراکز شهرها شد. رشد مناطق حومه ای شهرها یکی از پیامدهای مستقیم این مساله بود.
تبدیل خانه به محل کار
گریس چوی، معمار بریتانیایی می گوید اگر پیش از کووید-۱۹ خانه جایی برای استراحت و گرفتن انرژی دوباره بود، بعد از شیوع این بیماری به جایی تبدیل خواهد شد که بخشی از آن خانه است و بخشی هم محل کار.
" عده بیشتری از مردم برای کار کردن به جای بیشتری در خانه نیاز پیدا خواهند کرد یا دست کم مجبور خواهند شد تغییراتی در فضای خود به وجود بیاورند. همه ما چاره ای نخواهیم داشت جز این که فضای مان را به روشی هوشمندانه تر تنظیم کنیم."
خانم چوی می گوید همین حالا هم معمارهای بیشتری در رابطه با خانه های دارای فضای کار که کارگاه در حیاط دارند از شرکت او مشاوره می گیرند. این در حالی است که کارمندان هم به تدریج به این موضوع پی می برند که کار با لپ تاپ پشت میز آشپزخانه نتیجه دلخواه را به همراه ندارد.
بی شک کار از خانه برای بسیاری از مشاغل مناسب نیست و هزاران دفتر کار به همین شکل باقی خواهند ماند. طراحان ساختمان معتقدند تفکر خلاقانه و فن آوری جدید آن ها را قابل استفاده نگه خواهد داشت.
ظهور فن آوری بدون لمس
دیل سینکلیر، مهندس معمار و مدیر نو آوری شرکت مهندسی "AECOM" در آمریکا می گوید: " آن روزهایی که بدون توقف پشت لپ تاپ کار می کردیم دیگر گذشته اند. می توانی این کار را از خانه انجام بدهی."
" نکته واقعا هیجان انگیز این است که رفتن به دفتر کار به منظور همکاری و تولید ایده در کنار سایر همکاران خواهد بود."
آقای سینکلیر یکی از چندین و چند طراح ساختمانی است که پیش بینی می کنند ادارات در حد وسیع تری از سیستم های خودکار بهره خواهند برد، به ویژه "فن آوری بدون لمس" یا "مسیرهای بدون تماس" و استفاده بیشتر از داده ها.
او می گوید: "حجم عظیمی از فن آوری در ساختمان ها به کار گرفته خواهد شد. مردم برای یافتن مسیر خود در آن ها از تلفن هایشان استفاده خواهند کرد و سیستم های تشخیص چهره و فرمان صوتی هم به کار گرفته خواهد شد.علاوه بر این روبات های دستیار و حس گرهای بیشتری را در حال جمع آوری اطلاعات خواهیم دید."
"استفاده از این سیستم ها رشد سریعی خواهد داشت. در حال حاضر این فن آوری در بیمارستان ها به کار گرفته شده و بیماری کووید-۱۹ ما را به سرعت بیشتری به سمت استفاده از آن در اماکن دیگر سوق می دهد."
اطلاعات جمع آوری شده توسط حس گرهای ثابت و قابل پوشیدن می توانند برای تنظیم دما و رطوبت هوا به منظور مهار برخی عوامل بیماری زا مورد استفاده قرار بگیرند.
در حال حاضر از سیستم های تهویه مطبوع که با پرتوی فرابنفش باکتری و برخی ویروس ها را از بین می برند استفاده می شود. منبع نور فرابنفش یا در سیم پیچ های موتور دستگاه قرار دارد یا در کانال های آن.
آیا فضاهای اداری که طراحی باز (اوپن) دارند دوام خواهند آورد؟
نکات منفی این نوع فضاهای اداری که همه کارمندان کنار هم می نشینند و دفاتر جداگانه ندارند در جریان شیوع بیماری کاملا آشکار است. اما برخی کارشناسان معتقدند اگر تدابیر لازم برای محدود کردن تعاملات اعمال شود، این نوع دفاتر می توانند همچنان به کار خود ادامه دهند.
استفاده از پارتیشن در چنین فضاهایی ضروری است اما طراحان و مهندسان معماری می کوشند تاثیر منفی آن ها روی تعاملات اجتماعی را کاهش دهند.
آیا می توان در صورت کاهش خطر آن ها را برداشت و موقع شیوع بیماری دوباره نصب شان کرد؟
آیا امکان دارد این پارتیشن ها به جای داشتن رنگ های تیره و کدر، شفاف باشند تا کارمندان بتوانند با همکاران خود همچنان تماس چشمی برقرار کنند؟
از نظر بن چنن، مدیر سلامت در شرکت آسایل آرکیتکچر، مسیر موفقیت در این زمینه از طبیعت بارگی (بیوفیلیا) انسان - حس همبستگی ما نسبت به طبیعت - می گذرد.
"برای جدا کردن افراد می توان از ردیف گیاهان استفاده کرد. مردم کاملا ترسیده اند و نمی خواهند به اتاقی پلاستیکی بازگردند که بوی مایع سفید کننده می دهد. استفاده از گیاهان به عنوان دیوارهای جدا کننده می تواند راه حل بهتری باشد .علاوه بر این به بهبود کیفیت هوا هم کمک می کند."
آقای چانن توصیه می کند از مواد ضد میکروب طبیعی از جمله مس و آلیاژهای آن در نقاطی که توسط عده زیادی لمس می شوند از جمله دستگیره ها درها و کشوها استفاده شود.
مس ماده ای گران است اما آقای چانن می گوید: " کسب و کارها خودشان دارند می بینند هزینه پیامدهای ناشی از نداشتن این چیزها چقدر است."
آینده چه شکلی خواهد شد؟
سیدی مورگان، از شرکت معماری "dRMM" در لندن می گوید در حالی که کار کردن از راه دور برای بسیاری میراث کووید-۱۹ به حساب می آید، دور هم جمع شدن در دنیای واقعی همچنان یکی از نیازهای اساسی روانی انسان است.
پذیرش ریسک و تولید ایده های خلاقانه که برای هر کسب و کاری ضروری است، به طور معمول نه در فضاهای مجازی که در گروه اتفاق می افتند؛ در گروه های واقعی یعنی جایی که مردم را به طور مستقیم می ببینی و با آن ها در یک مکان واحد هستی.
گریس چوی هم نظر مشابهی دارد: " نباید نیاز به دور هم جمع شدن برای تبادل ایده را دست کم بگیریم."
"دلمان برای زبان بدن و این که با کدام اشاره شروع به صحبت کنیم، تنگ خواهد شد. همین طور برای مکالمات روان و ارتباط های میان مان."