جناب آقای مهندس شبیری لطفا توضیحاتی برای اعضای سایت اعلام نمایید.
مسیر حیات و توسعه بنگاههای اقتصادی ارتباط مستقیمی با میزان سوددهی آنها دارد و هر آنچه که میزان سود دهی بنگاه را تحت تاثیر قرار میدهد یک رقیب به حساب می آید، خواه این رقیب یک بنگاه حاضر در فضای تجارت باشد، خواه عوامل گوناگون موثر بر میزان سودهی اعم از افزایش یا کاهش نرخ ارز، مناسبات سیاسی، روشها و رفتارهای کلان دولتی، قوانین، بخشنامه ها و... باشند. که از این پارامترها به نام عوامل بیرونی یاد می شود، درجهت ادامه حیات یک صنعت این عوامل می بایست اصلاح شده، یا تغییر یابند و یا تصمیماتی در جهت تغییر عملیات صنعتی و تجاری برای تطبیق بیشتر و پیشگیری از آسیب به صنعت با عوامل بیرونی اتخاذ شوند، اینجاست که فعالیت های بنگاهی جوابگو نیست چون تعقیب کننده منافع شخصی خواهند بود پس نیاز به ایجاد بهره گیری از ظرفیت های جوامعی متشکل از کلیه ذینفعان صنعت برای پیگیری و تدوین استراتژی ملی و کلان ضروری است، مثل انجمن ها، اتحادیه ها و یا سندیکا.
فعالیت صنایع گوناگون سلولزی مانند تولید انواع کاغذ و مقوا، ورق و کارتن، صنایع سلولزی بهداشتی، پاکت های صنعتی، اوراق ماشین های اداری، تامین مواد اولیه و ماشین آلات، بسیار نزدیک، هم راستا و تاثیر گذار و تاثیر پذیر از یکدیگر هستند. و غالباً رقبای مشترکی از عواملی بیرونی دارند که اتخاذ یک استراتژی کلان، یکپارچه و همگرا لازمه حیات مشترک تمامی این فعالین است. لذا وجود یک جامعه کلان نگر و تخصصی متشکل از تمامی تشکل های سلولزی امری ضروری و بدیهی به نظر می رسد.
همین اندیشه امروز به بار نشست و حسب مذاکراتی که پیش از این انجام شده بود به یمن برگزاری نمایشگاه تصمیم گرفته شد که توافق دو تشکل سندیکای تولیدکنندگان کاغذ و مقوای ایران و انجمن مدیران صنایع ورق و کارتن بر تدوین یک تفاهم نامه همکاری مشترک و جامع اعلام عمومی گردد.
- این به معنی یکی شدن تشکل هاست؟
- خیر، بالاخره هر تشکل در جایگاه صنفی خودش تعقیب کننده منافع صاحبان آن صنعت است، انجمن کارتن می بایست منافع صنعت کارتن را تعقیب کن و همچنین ما کاغذ را و ایضاً صنایع سلولزی بهداشتی یا تولیدکنندگان کاغذهای ماشین های اداری و... هر کدام از اعضای وابسته به خودشان را، اما زمانی که همگی در غالب یک جامعه فراگیر سلولزی حرکت کنند، اشتراکات در اعتلای کل صنعت سلولز تعقیب می شود، قوانین واردات، نحوه تدوین حمایت های کلان، شرایط تدوین نقشه راه صنایع سلولزی، امکان سنجی های تجاری، تعامل با تهدید های رقبای تجاری خارجی، توسعه و تجهیز صنعت ، میزان و شکل سرمایه گذاری ها ، تنظیم بازار، لزوم تغییر، اصلاح و یا تدوین استانداردهای جدید، الزامات فنی و تکنیکال بر واردات، تدوین استانداردهای لازم در مقیاس تولید، بهره وری، ارائه خدمات فنی و علمی، ارتقاء سطح همکاری های بین المللی، ارتقاء دانش، ایجاد فرصت های علمی در مراکز تولیدی، ایجاد و حمایت از موسسات دانش بنیان در صنعت سلولزی، ایجاد و تعریف بازارهای هدف در صنایع سلولزی، رشد هماهنگ کل صنعت سلولزی و... سایر اهدافی که در قالب یک جامعه بزرگ قابل دستیابی خواهد بود.
- نقش دولت در این جامعه چه خواهد بود؟
- اگر بخواهیم به صورت واقعی به آنچه که هست نگاه کنیم، متاسفانه نتیجه می گیریم که ظرفیت پذیرش بخش خصوصی به عنوان صاحبان صنعت و تجارت هنوز در دولت بوجود نیامده است، به طور مثال: امسال از سوی مقام معظم رهبری سال جهاد اقتصادی نام گرفت و می دانیم که جهاد در قالب ایدئولوژی مشخص و استوار امکان پذیر است، یعنی این ایدئولوژی است که جهاد را ممکن می کند، ایدئولوژی در اقتصاد یعنی داشتن استراتژی و نقشه راه. حالا بگوئید ایدئولوژی را چه کسی ارائه می دهد، مسلماً ایدئولوژی می بایست از سوی راهبران جامعه طراحی و تدوین شود، خوب دولت نه در سال همت مضاعف برای کار و تلاش برنامه ای ارائه داد و نه در سال جهاد اقتصادی استراتژی قابل تعقیبی داشت که ما براساس آن کوشش خستگی ناپذیری درخور کلمه مقدس جهاد داشته باشیم. پس اگر به این انتظار بنشیم که دولت ها برای ما کاری را سامان بدهند، باید برای نشستمان جای مناسبی بیابیم که زمانی طولانی را پشت سر خواهیم گذاشت و سبزی مزرعه ای را تجربه خواهیم کرد.
لیکن به عقیده بنده با توجه به کلیه تهدیدات و مشکلاتی که اکنون در فضای کسب و کار وجود دارد پایه ریزی حرکت های زیرساختی و اصلاح قوانین تجاری و.... و نهایتاً، تدوین نقشه استراتژیک چه برای یکایک صنایع و چه برای جوامع کلان بدیهی و ضروری به نظر می رسد، در یک کلمه دولت ها ناگزیر از تفویض اختیارات خود به بخش خصوصی در غالب برنامه های توسعه هستند، امروز یا فردا، لذا ما حتماً و لزوماً باید با داشتن برنامه دقیق و راه مشخص در جهت به دست آوردن این حق مسلم تلاش کنیم و زمان را برای این تغییرات کوتاه کنیم، حداقل کار این باشد که نگذاریم چیزی تدوین شود و برای تغییرات آن هزینه و انرژی مضاعفی صرف کنیم و از ابتدا در روندامور سهم شایسته جایگاه صنعت را مشخص کنیم.
- یعنی دولت نسبت به واگذاری اختیارات به بخش خصوصی کوتاهی می کند؟
- باید تعریف کنیم که کوتاهی کردن یعنی چه؟ به نظر من کسی نمی داند که دولت چه می کند، چرا؟ چون شما همیشه غافلگیر می شوید، این یعنی اگر برنامه استراتژیکی در دولت وجود داشته باشد که یقیناً وجود دارد و مطمئناً با ذکاوت و هوشمندی فراوان تدوین شده، اگر نخواهیم از کلمه "تنهاترین" استفاده کنیم، مهمترین ذینفع آن دولت است.
و پاسخ شما این است: دولت کوتاهی نمی کند، زمان را دراختیار می گیرد.
در پایان:
"تفکُر ساعة خیرٌ مِن عِبادة سبعین سنة" یک ساعت اندیشیدن از هفتادسال عبادت بالاتر است. یک جمله تعارفی و تزئینی نیست واقعیتی در اعتبار عقلانیت و تفکر است، چنانچه درست بیندیشیم ، درک درستی خواهیم داشت پس تحلیل دقیقی ارائه خواهیم داد و نتیجه تحلیل دقیق بدست آوردن راهکارهای مناسب است، آنگاه خطا نخواهیم کرد.
ما از شما متشکر هستیم که وقت خودتان را در اختیار ما گذاشتید و به این خوبی موضوع را توضیح دادید
paperandwood.com